Dla tych, którzy jednak nie pamiętają, tego popularnego w latach osiemdziesiątych materiału… Luksfery to rodzaj budowlanej kształtki, która wykonana ze szkła, wykorzystywana była przede wszystkim do wypełniania części konstrukcji ścian lub stropów.
Pojedyncze kafle wykonywane były ze szkła bezbarwnego lub zabarwionego, w kilku wzorach o gładkiej lub wzorzystej powierzchni. Zaletą ścianki wykonanej z luksferów było to, że dawała ona dużą przepustowość światła.
Sposób montażu luksferów był bardzo podobny, jak cegieł, bloczków czy pustaków. Należało je bowiem murować z użyciem specjalnej zaprawy. Ważne, aby posiadała ona odpowiednią elastyczność, aby luksfery nie pękały. Grubość takiej spoiny powinna wynosić około centymetra.
Dla lepszej trwałości całej konstrukcji z luksferów, montować należy je w specjalnej, sztywnej ramie, na przykład takiej wykonanej ze stalowych ceowników. Pomiędzy ramą a kształtkami należy zachować dwucentymetrową szczelinę, którą następnie wypełnia się ściśliwym materiałem (może to być wełna mineralna). Jest to ważne z uwagi na fakt, że szkło i metal posiadają innych rodzaj termicznej rozszerzalności. Elastyczna warstwa wełny pozwoli na bezpieczną „pracę” obydwu tych materiałów.
Wyróżniamy kilka rodzajów luksferów, w zależności od tego, jaki kształt ma ich czołowa powierzchnia. Mówimy więc o kwadralitach i rotalitach. Jak nietrudno się domyślić, pierwsze są w kształcie kwadratu, drugie – koła. Powierzchnie boczne luksferów zawsze są prostopadłe do powierzchni czołowych.
